Is dit een leuk onderwerp om over te schrijven?
Degenen die mij een beetje kennen, weten dat ik de onderwerpen voor mijn stukjes gewoon kies uit het leven van alledag. Vooral ook uit mijn eigen leven. De vraag of het leuk is, vind ik helemaal niet interessant. Ik schrijf gewoon over iets dat mij intrigeert, opvalt of bezighoudt.

Deze keer is dat toevallig kanker omdat ik sinds begin dit jaar weet dat ik longkanker heb; ik heb er al eerder over geschreven. Niet meteen de meest onschuldige van alle kankersoorten. De kleincellige variant die berucht is om zijn snelle en agressieve verspreiding. Mogelijk ook naar andere lichaamsdelen dan alleen de longen. Komende week krijg ik mijn tweede chemokuur. Daarna zullen er minimaal nog twee volgen, al dan niet aangevuld met bestraling. Ik zie het wel.

Maak ik mij nu zorgen? Raak ik in paniek? Nou nee. Ben ik bezig met doemdenken en doodgaan? Helemaal niet. Als ik zeg dat het mij weinig doet, ontken ik de werkelijkheid maar het onderwerp domineert zeker niet mijn leven van alledag. Ik leef gewoon mijn leventje zoals ik altijd heb gedaan. Gaan piekeren en zorgen maken over de toekomst kost alleen maar energie en levert totaal niets op. Die instelling heb ik nooit geleerd; bewust nooit willen leren. Simpel omdat ik mij gelukkig prijs dat ik een eeuwig optimist ben. Ik vertrouw erop dat de artsen hun stinkende best doen en dat de rommel die in mijn lijf komt z’n werk zal doen. Als dat niet zo is, kan ik het toch niet veranderen. Hoe mijn toekomst eruit zal zien? Misschien word ik honderd of ben ik morgen dood; geldt voor iedereen. Onzekerheden zijn nu eenmaal eigen aan het leven.

Ik stam nog uit de jaren van vorige eeuw dat er niet over kanker wordt gesproken. Mag niet, volstrekt taboe. Als je het er toch over wilt hebben, praat je hooguit over “K”. Heeft een vrouw baarmoederhalskanker dan wordt dat heel voorzichtig omschreven als een typische vrouwenziekte zonder het beestje bij naam te noemen.
Zijn de tegenwoordige tijden anders? Voor een deel wel maar ik wil de mensen niet de kost geven die nog altijd niet over kanker kunnen, durven of willen praten. Begrijp ik en kan ik alleen maar respecteren. Zelf ben ik uit andere klei gebakken. Ik ben ervan overtuigd dat je juist door erover te praten of te schrijven taboes kunt doorbreken zodat het onderwerp net zo normaal wordt als een paracetamolletje tegen hoofdpijn. Zijn we wel wat jaren verder. Niks doen is in mijn ogen achteruitgang.

Mijn dagen zien eruit zoals het de laatste jaren altijd is geweest. Gewoon genieten van kleine dingen. Alles mag en niets moet, af en toe wat flauwekul en mensen soms een glimlach bezorgen. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn. Mijn energiepeil is duidelijk minder dan voorheen maar daar word ik niet ongelukkig van. Ik heb weer zin in de krant en volg de actua met belangstelling. Alleen een goed boek lezen lukt nog even niet; gebrek aan concentratie. ’s Middags een uurtje slapen en meer dan voldoende nachtrust. Ik verkeer in de meer dan luxueuze situatie dat ik mij dat allemaal kan veroorloven. Overdag een half uurtje wandelen in de buitenlucht. Ik tref mensen om even lekker mee te kletsen; heerlijk. Heb wel nog veel last van duizeligheden. Nou ja, een gewaarschuwd mens telt voor twee. Mijn rollator koester ik als mijn Mercedes. Vele malen beter dan die loopband thuis.

Het allerbelangrijkste kan, mag en wil ik niet vergeten.
Mijn vrouw en kinderen. Ik hou niet van standbeelden maar stilzwijgend bieden zij een enorme steun zodat ik al jaren kan leven zoals ik leef. Praten zij niet over maar ze zijn er gewoon. Betekent voor mij heel veel. Vooral ook omdat hun eigen leven er door mij de laatste jaren bepaald niet leuker door is. Zeker ook nu heb ik hun stilzwijgende steun meer dan ooit nodig. Ook uit hen put ik iedere dag weer de energie om die eeuwige optimist te blijven.

Zij weten dat ik vele malen meer wil zeggen dan een simpel dankjewel.

 

 


Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by

8 reacties op Kanker

  1. Dank je wel voor dit artikel Rob. Het is voor mij een soort “ wake-up call” . Ook ik maak mij soms schuldig aan het achterna rennen van onbenullige dingen die er eigenlijk niet toe doen. Jou situatie beschrijft het echte leven waar we mee te maken krijgen en het is aan ons hoe we ermee omgaan. Ik wens jou en je familie veel liefde en sterkte toe.

  2. Rob zoals jij dichtbij jezelf blijft, het onzekere neemt zoals het komt, erover praat in alle openheid wat maakt dat voor reen ander die niet weet hoe een kankerpatient aan te spreken een stuk makkelijker.
    Ik sta zelf ook zo in het leven.
    Kankeronderzoek was mijn werk tot…
    Wat fijn dat je een stabiel thuisfront hebt die er op hun manier voor je zijn. Dat is zo belangrijk.
    Get well met een LACH en een traan ook dat mag.
    Warme groet dimph

  3. Die K is een gore K-ziekte, dat weten we allemaal, jij en ik. Maar je moet er doorheen, er is geen andere weg dan die van opgeven en dat doe jij niet. Dat past niet bij je, daar heb je al teveel voor moeten doorstaan. Gelukkig heb je dierbare mensjes om jou heen, en met je schrijfsels als uitlaatklep moet dit alles dragelijker maken.

    Sterkte met je chemo’s. Vis op vrijdag zal er voorlopig wel niet in zitten, ben ik bang, maar wie weet via het infuus! 😛 ;-P

    • Alleen zou het mij niet lukken Angélique. En ja, ook schrijven is voor mij daarom belangrijk. Heel vaak prachtige, indringende reacties.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.