Ik heb vorige week naar Shadow and Bone gekeken, een serie op Netflix. Helaas kon ik mij niet aan het gevoel onttrekken van, alweer het zoveelste soortgelijke verhaal van het young adult genre.
Het allereerste boek dat ik in zo’n soort genre had gelezen was The Hunger Games. Ik heb de hele serie notabene gelezen in een hele drukke week, ik was met vrienden voor 5 dagen in Londen. Maar dat soort boeken lezen gemakkelijk weg. Niet echt de boeken waar je heel diep bij hoeft na te denken. Sindsdien vergeleek ik alle boeken uit dat genre met The Hunger Games.
Want eerlijk is eerlijk, ze lezen heel gemakkelijk weg. Alleen de verhaallijn is zo’n beetje hetzelfde. Meisje staat op tegen een regime, wordt verliefd op twee jongens, overwint een aantal dingen. Vaak is het meisje ook een soort outsider. En dat kwam in de Shadow and Bone ook naar voren. Ik heb er wel van genoten omdat ik er niet bij hoefde na te denken. Maar toch… weer hetzelfde soort verhaal.
Er zijn hele enkele uitzonderingen. Ik weet de titel niet meer maar ik vond het super dat het wat anders was. Het meisje werd verliefd op een meisje. Kijk, dat was verrassend! Mazerunner was ook wel anders, voor de verandering was een jongen die de leiding had. Weliswaar werd hij verliefd, maar toch vond ik dat net anders. Warcross en Wildcard vond ik ook net anders dat de standaard.
Het maakt niet uit of het een film of een serie of een boek is, de basis is hetzelfde. Dat wordt toch wel een beetje saai en dan denk ik, mmm zij wordt verliefd op hem maar uiteindelijk gaat zij toch weer terug naar haar beste vriend enz… Dus een bepaalde verrassende element is er niet meer. En dat is toch best jammer. Het is gewoon voorspelbaar geworden.
Het zou leuk zijn als het net anders zou zijn of gewoon simpelweg helemaal geen verliefdheid in voorkomt. Maar dan is de vraag, op hoeveel bladzijdes kom je dan uit… wordt het misschien wel een heel dun boek. Of is iemand echt zo creatief dat die al die verliefheden niet nodig heeft voor het verhaal. Daar ben ik wel benieuwd naar.
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb van een schrijfster bijna al haar boeken en in elk serie verloopt ook wel weer een beetje hetzelfde. En toch wil ik al haar boeken. Want door haar ben ik fan geworden van de fantasieverhalen. Daarnaast maakt zij het goed door gebruik te maken van de oude mystieke, mythische Keltisch verhalen. Op die manier leven de oude verhalen voort in die verhalen. Op die manier leer ik ook weer iets over de oude verhalen die vroeger mondeling werden doorverteld van generatie op generatie. En bij haar boeken ervaar ik soms nog een laagje en daarom lees ik haar boeken soms nog een keer. Gewoon om weer iets nieuws te kunnen ontdekken. Dat is iets wat ik nauwelijks bij die andere boeken ervaar. Sommige zijn gewoon oppervlakkig en denk ik dat was leuk maar ik hoef niet nog een keer te lezen.
