Ook schrijvers hebben -terecht of onterecht- de naam om regelmatig behoorlijk wat alcohol te nuttigen. Kennelijk zijn ze dan, wat schrijven betreft, op hun best, zo wordt verteld. Of dat zo is? In mijn ogen is het glas altijd half vol en niet half leeg. Er zijn mensen die daar andere associaties dan optimisme en positieve gedachten bij hebben. Het zal wel. Bovendien noem ik mijzelf geen schrijver, dus dat scheelt alvast.
In ons gezin is het niet gebruikelijk om bijvoorbeeld na het werk, bij het eten of ’s avonds gezellig samen een glaasje wijn of iets dergelijks te drinken. Zelf voel ik mij wel regelmatig prettig bij zo’n enkel glaasje; daar kan ik van genieten. Of ik daar anders of zelfs beter door ga schrijven? Mwah, denk het niet. Maar ik weet wel dat ik daarmee ook soms wat flarden van mijn depressiviteit kan onderdrukken.
Waarom zou ik het dan achterwege laten? Prima toch.
Van de andere kant, depressiviteit en alcohol zijn niet elkaars vrienden.
Integendeel. Het een kan het effect op het ander behoorlijk versterken. Zeker ook nog in combinatie met allerlei medicamenten. Daar ben ik mij maar al te goed van bewust. Daarom beperk ik dat alcoholgebruik doorgaans ook tot zo’n 2 glazen wijn per dag. Lijkt mij geen ongezond gedrag. Maar ik weet ook dat ik mij regelmatig niet kan beperken tot enkele glazen per dag. Dat gebeurt zodra er weer stress om de hoek komt kijken. En dat is natuurlijk foute boel. Maar ons huis heeft nu eenmaal maar vier muren en meestal ben ik de enige die tussen die vier muren leeft. Het is niet anders.
Ik kan mij overigens heel goed voorstellen dat mensen die om wat voor reden dan ook in een depressie zijn beland echt aan de drank raken. Ik weet het uit eigen ervaring. Je wilt het leven van alledag volledig van de kaart vegen en je ziet geen licht meer aan het einde van de tunnel. Tot en met gedachten aan zelfdoding toe.
Ook ik heb die momenten gehad. Het bleef gelukkig beperkt tot impulsieve gedachten toen ik in de auto zat en keek naar de dikke bomen langs de kant van de weg. Dat kan ik aan niemand uitleggen. Vanwege een paar epileptische aanvallen mag ik al langere tijd niet meer autorijden en heb ik ook medicamenten. Dus dat scheelt alweer. Te voet loop je je immers niet zo gauw dood tegen een boom.
Ik weet dat ik op mijn hoede moet zijn. Mijn persoonlijkheidsstoornissen, karakterstructuur en gevoeligheid voor spanningen. En last but not least: de thuissituatie. Allemaal ingrediënten voor een ideale mix om uiteindelijk te belanden in alcoholisme. Maar ik heb ook een sterke wil, gezond verstand en doorzettingsvermogen. Dus zover zal het niet komen, hoop ik.
Bovendien is er nog altijd een verschil tussen gezelligheidsdrinken, gewoontedrinken en echt probleemdrinken. Ik flipper tussen alle drie.
Intussen vind ik wel dat ik hulp nodig heb om van dat flippergedrag af te komen. De eerste stappen daartoe heb ik gezet. Wachttijden van 3 à 4 weken voor een intakegesprek zijn kennelijk normaal. Ik ben dus heus niet de enige.
Mijn eerste stap in het nieuwe jaar heb ik gezet!
