Het schrijven van een column kost mij een hele dag.
Geeft ook niet want ik heb alle tijd. Het denken vooraf kost bij mij meer tijd dan het schrijven. Nou ja, het is dan ook regelmatig chaos in mijn hoofd.
De laatste jaren betrap ik mij steeds vaker erop dat ik maanden niet meer in de tuin ben geweest.
Ja echt, maanden. Onze eigen tuin, ooit mijn grote hobby.
En we hebben een grote maar vooral mooie tuin. Letterlijk het hele jaar door een fraaie combinatie van kleuren, hoogte en groei- en bloeivormen van veel planten, bloemen en heesters. Mensen zeggen wel eens: “Jij hoeft toch zeker niet op vakantie? Het is hier zo mooi.”
Ik weet het. Zo’n opmerking is goed bedoeld maar als je een groot deel van het jaar depri tegen je eigen tuin zit aan te kijken, dan wil je toch wel eens wat anders. Maar meestal is zelfs het meest simpele snoeiwerk nog teveel gevraagd. Dan zie ik alleen maar het werk, niet de ontspanning. Ik wil het wel maar kan het meestal niet.
In verkoopadvertenties van huizen lees je die standaardkreten zoals “onder architectuur aangelegd” en zo. Ook onze tuin is destijds ontworpen door iemand die veel meer verstand had van tuinen dan mijn vrouw en ik samen. Ik kon mij wel nog weken verdiepen in het snuffelen in boeken en het dwalen door tuincentra om aanvullend nog wat fraaie planten, heesters en bodembedekkers uit te zoeken. En daarna, jawel, eigenhandig te planten. Ik barstte dan van de energie en kon ’s avonds het werkzweet met een voldaan gevoel van mij afspoelen. Het woord werkzweet moet ik al heel lang opzoeken in het woordenboek. Ik weet niet eens meer wat dat is. Ik wou dat het anders was. Meestal mis je dingen pas als je ze niet meer hebt. Mijn frustratie is vooral dat ik niet eens meer in staat ben om dat gevoel van weleer weer op te roepen. Gewoon, heel simpel. Werken zodat ik weer ga zweten. Ik kan het niet meer. Fysieke inspanningen kosten mij heel veel moeite. Kennelijk hoort ook dat bij het depriplaatje. Shit dus.
De sporadische keren dat ik toch weer eens verdwaal en door zo’n tuincentrum loop, komt de kreet “pinetum arboretum” in mij op. Zal ik uitleggen.
Ruim dertig jaar heb ik de kost verdiend met allerlei klussen in overheidsdienst op het gebied van P en O; heet tegenwoordig HRM. Zal wel. Kort door de bocht: personeelswerk. Ik hield mij o.a. bezig met functieanalyse: kijken wat mensen (moeten) doen, dat opschrijven en er vervolgens na het nodige wikken en wegen een etiketje op plakken wat de beloning voor dat werk zou moeten zijn: functiewaardering dus.
Zo had ik in het kader van zo’n onderzoek ook een keer een interview met het toenmalige hoofd van de tuinmannen -jawel, alleen maar mannen- van het bedrijf waar ik toen werkte. Hij praatte heel regelmatig en gewichtig over het complete “pinetum arboretum”. Internet bestond nog niet maar toevallig wist ik vanuit mijn opleiding wel wat die woordjes betekenden. Gewoon naaldbomen dus. Heeft voor die hoveniers dus niets extra opgeleverd, althans niet in mijn tijd.
In onze eigen tuin is ook een vijver.
Daar loop ik altijd met een grote boog omheen. Komt door mijn duizeligheden. Die heb ik wel vaker maar kan ik nooit voorspellen. Zo mag ik van artsen ook niet meer een ladder op om een boom of struik te snoeien; eigenlijk niet eens meer een simpel huishoudtrapje. Dat laatste doe ik natuurlijk toch anders kan ik mijn wekelijkse huishoudelijke klussen niet eens meer doen. Als ik voel dat het niet verantwoord is, doe ik het uiteraard toch maar even niet. Dat geldt ook voor fietsen. Alleen voel ik dat niet altijd aankomen. Dat voelt niet altijd lekker. Waarom kan ik dat niet meer?
Ik heb regelmatig contact met mensen die eenzelfde soort onvoorspelbare uitvalsverschijnselen hebben als ik. Nog steeds dacht dat ik dat ik bij wijze van spreken de enige op deze wereld was. Depressief en daardoor regelmatig maar onvoorspelbaar duizelig raken of net andersom? Ik weet het niet. Maar dat hele kip- en eiverhaal interesseert mij niet meer. Wel de klachten waar ik mee te maken heb.
De deskundigen kijken vooral glazig en wazig uit hun ogen als ik vertel over mijn ervaringen.
Dat begrijpen zij niet.
Ja, en ik dan?
