Geen nieuwe benaming voor de Zuidpool maar “mijn” ziekenhuis.
Een gewoon ziekenhuis maar wel bijzonder, vind ik. Twee vestigingen in Zuid-Limburg, in Sittard-Geleen en in Heerlen. Dit stukje gaat over het eerste waar ik net weer een paar dagen met plezier heb gelogeerd.

Aanleiding voor de opname? Na mijn tweede chemokuur vorige week zit mijn buik in een paar dagen tijd vol met allerlei grote, blauw-paarse vlekken; een enkel plekje in het gezicht. Ook regelmatig een bloedneus. Mijn armen zien ook nog meer dan blauw als gevolg van de vele prikken en infusen van vorige week. Verklaarbaar dus boeit niet. In mijn leven heb ik geleerd om antwoorden op vragen niet aan mijn ongebreidelde fantasie toe te vertrouwen maar aan mensen die er verstand van hebben.

Als eerste wil ik dus even langs bij de huisarts maar ook artsen worden weleens ziek. Dan maar het ziekenhuis bellen en die zien mij graag nog diezelfde middag. Na bloedonderzoek volgt de mededeling: wij willen u een paar dagen hier houden. Een tweede bloedverdunner die ik sinds vorige week gebruik wordt meteen stopgezet en ik ga aan het infuus. Eerst vocht toedienen en tegelijkertijd qua drinken een vochtbeperking. De logica daarvan ontgaat mij maar dat geeft niet. Mijn bloedwaarden zijn niet goed en ik krijg tevens rode bloedcellen bijgezet.
Na een paar dagen ben ik weer thuis; mijn lichaam zorgt wel voor verder herstel. Ik weet in ieder geval dat de oorzaak niets te maken heeft met leefpatroon, voeding of zo. Kennelijk een reactie op de laatste chemo en voor de rest geen reden tot ongerustheid. Meer hoef ik niet te weten.

Ziekenhuis Zuyderland. Is dat nu zo bijzonder? Voor mij wel.
Het is een jong gebouw uit 2009 met een eigen, groene energievoorziening. Bij binnenkomst een gigantische en prachtige hal; ruim tweehonderd meter lang en zo’n dertig meter breed. Ondanks of juist door die immense afmetingen gaat daar een geweldig rustgevende sfeer van uit. Wat meteen opvalt is de schitterende vloer en een groot, magnifiek kunstwerk. Er zijn maar een paar prullenbakken maar er ligt nog geen snippertje papier op de grond. Tientallen zitunits en meer dan voldoende, goed bevrouwde informatiebalies. Talloze kleine, specialistische bedrijfjes die allemaal te maken hebben met gezondheid. Behulpzame vrijwilligers die fungeren als vraagbaak en wegwijzer. Geen onnodige prikkels door overbodige spiegels, klokken en meer van dat soort prullaria. Slecht ter been? Er zoeven diverse elektrische karretjes rond die je brengen waar je wezen moet. Het is er nooit druk, ook als gevolg van de zeer royale bezoektijden van 11.00 tot 20.00 uur. Daardoor spreiding van drukte, geen piekuren en zelden een hooguit korte wachtrij bij de vele liften. Een oase van rust, rust en nog eens rust.

Van al dat moois word je als patiënt natuurlijk niet opeens beter maar het beïnvloedt wel je gevoel van welzijn. Mooie eenpersoonskamers met eigen sanitaire voorzieningen. Als patiënt kan ik vanuit mijn bed heel veel zelf regelen met behulp van een I-pad. Scheelt wat werk voor de altijd vriendelijke verpleging. Bij een belletje staat er in no time iemand bij mijn bed. Ik word niet alleen als zieke maar ook als mens behandeld naar wie geluisterd wordt. Daar voel ik mij meer dan thuis. De klant is koning krijgt zo daadwerkelijk inhoud.

Voor de rest: wat ze in dat ziekenhuis doen, kunnen ze medisch gezien overal. Het draait natuurlijk om de primaire zorg en dan gaat het om het personeel: artsen, verpleegkundigen en verzorgend personeel met tijd en aandacht voor de patiënt. Vragen blijven nooit onbeantwoord en er is altijd ruimte voor wat flauwekul of een grapje. Ben je bij mij aan het goeie adres.
Eén ding weet ik zeker. Zelf zou ik totaal ongeschikt zijn voor het vak verpleegkundige. Het lijkt wel of ze ook ogen op hun rug hebben. Ze zien alles onder het motto: observeren is signaleren. Bij wisseling van de wacht is de nieuwe ploeg na de overdracht meteen volledig bijgepraat en -gelezen over iedere patiënt. Een fijn gevoel.

Dan is er natuurlijk ook nog een meestal onzichtbare maar gigantische logistiek op de achtergrond. Heb ik totaal geen verstand van maar daardoor draait die geoliede machine wel zo soepel. Van IT, schoonmaak, beddengoed, medicijnverstrekking tot ruim keuzemenu voor best lekkere maaltijden. Natuurlijk zijn er altijd van die beroepskankeraars die wat te zeiken hebben over het eten. Azijnpissers neem ik niet serieus. Zielig.

Voor de meeste ziekenhuizen geldt natuurlijk: een goede verzorging van en aandacht voor de patiënt staat voorop. Wat dat betreft leven we in Nederland in een walhalla.
Ziekenhuis Zuyderland in Sittard-Geleen heeft bij mij een meer dan dikke streep voor. Altijd snel en goed bereikbaar, telefonisch maar ook via social media.

Over een goeie week ben ik er weer voor mijn volgende chemo.
Met plezier zal ik weer te gast zijn.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje