Vele kennen Rob van Spanje van Facebook, zijn boeken en columns op Banger Sisters. Rob is altijd heel open geweest over wat hij mankeerde. Zo schreef hij een boek over zijn depressies en was nuchter, maar ook duidelijk over hoe hij zich voelde toen de ziekte kanker hem trof. Rob ging ook graag het gesprek aan met zijn trouwe volgers. En toen was er ineens stilte. Rob schreef geen columns meer, postte niets meer op zijn Facebookpagina en reageerde niet op pb’s die hij kreeg. Mieke van Mieke Wijnants Recenseert en Nancy van Banger Sisters kregen vele vragen; wat was er met Rob aan de hand, waar bleven zijn zo herkenbare stukjes?
Mieke en Nancy probeerde contact te leggen en uiteindelijk lukte het Mieke om Elly, de vrouw van Rob, telefonisch te spreken. Er bleek een hoop gebeurd met Rob. Dingen die we al wel wisten, maar ook dingen waarvan we ontzettend zijn geschrokken. Deze dingen wilden we graag doorgeven aan al zijn trouwe volgers, zijn fans die met veel vragen zitten. We vroegen aan Elly of zij een stukje wilde schrijven wat Mieke en Nancy naar buiten konden brengen. Dat wilde Elly graag en hieronder lees je haar verhaal:
Elly, vrouw van Rob van Spanje:
Op 6 februari 2019 is Rob in huis weer op zijn hoofd gevallen en werd naar het ziekenhuis gebracht. Er volgden allerlei onderzoeken op neurologisch gebied. Na twee weken mocht hij intern revalideren in Hoensbroek. Hij leerde weer lopen achter de rollator, wat veel tijd in beslag nam. Ook het traplopen werd geoefend, maar er moest altijd iemand met hem meelopen.
Na twee maanden, inmiddels eind april, mocht hij naar huis. Er stond een bed beneden in de kamer en de trap werd alleen gebruikt voor de badkamer boven in huis. Het ging echter thuis niet zo best; Rob liep niet meer goed achter de rollator en kreeg evenwichtsproblemen. Hij viel geregeld en hij kon niet meer alleen gelaten worden. Met medewerking van de huisarts werd een nieuwe revalidatieplek gezocht en na twee weken kon hij intern in Valkenburg terecht. Hij moest opnieuw oefenen achter de rollator en weer zeker worden van zichzelf. Tussendoor waren er onderzoeken in het ziekenhuis voor allerlei dingen. Zo was er ook een onderzoek naar zijn geestelijk vermogen. Conclusie: beginnende dementie!
Na zeven weken, inmiddels eind juni, mocht Rob weer naar huis. Hij kon weer zelfstandig achter de rollator lopen, de trap nemen en boven slapen. Alles met hulp, ook zijn verzorging. Maar na een paar dagen ging Rob weer achteruit. Hij raakte uit evenwicht en viel weer flink op zijn hoofd. De dag erna zijn we toch maar even naar de huisarts gegaan en die stuurde Rob door naar het ziekenhuis. Er volgden onderzoeken op neurologisch gebied. Men dacht eerst dat er een tumor in zijn hersenen zat, maar gelukkig was dat niet het geval. Rob verbleef een kleine drie weken in het ziekenhuis. Daarna werd hij overgebracht naar de derde interne revalidatieplek, naast het ziekenhuis in Heerlen.
Inmiddels was het halverwege juli. Rob moest opnieuw oefenen achter de rollator, maar dat ging niet meer zo goed. Op een gegeven moment zijn ze ermee gestopt en lag Rob veel op bed, hij had ook steeds meer hulp nodig. Af en toe werd hij in het ziekenhuis opgenomen als hij zich niet goed voelde. Hij had geen goede conditie meer en last van mankementen. Ondertussen moesten heel wat zaken geregeld worden omdat nu een definitieve plek gezocht moest worden waar hij de rest van zijn leven zou verblijven. Het thuis wonen konden we vergeten!
Rob kwam op de wachtlijst en na vijf maanden kon hij eind november in de verpleegkliniek in Hulsberg terecht. Daar heeft hij een eigen kamer op de gesloten afdeling.
Rob beseft nu heel goed dat dit zijn leven is; tussen de bejaarden waarvan sommigen het echt niet meer weten. Het contact is erg beperkt met de medebewoners. Rob fleurt op als hij bezoek krijgt of als er een keer een leuke activiteit wordt georganiseerd. Maar aan heel veel activiteiten doet hij niet mee omdat er geen raakvlakken zijn. Ook lukt het niet meer om uitvoerig de krant te lezen, puzzels op te lossen, een boek te lezen of muziek te luisteren. Hij heeft al sinds een jaar geen computer of tablet meer aangeraakt en ook via de telefoon reageert hij niet altijd op berichten. Rob ligt voornamelijk op bed tv te kijken. Hij is erg mager geworden en hoort niet meer zo goed. Bij zijn persoonlijke verzorging heeft hij hulp nodig. Hij verplaatst zich in de rolstoel en soms lukt het niet goed om zelf uit bed in de rolstoel te komen en ligt hij ernaast. Gelukkig loopt dat nog steeds goed af, op af en toe een blauwe plek na.
Binnen één jaar is er bij Rob een behoorlijke achteruitgang gekomen. Voor hemzelf is dat een vreselijke situatie want zijn wereldje wordt steeds kleiner. Nu kan hij nog met iemand kletsen, maar diepgaande gesprekken zijn er niet meer, het geheugen laat hem geregeld in de steek. Ook is er een einde gekomen aan de schrijfsels van Rob.
Zoals je kan lezen is het afgelopen jaar voor Rob zwaar geweest. De toekomst zal nog zwaarder worden want beter worden zal Rob niet meer. Hiermee komt er dan ook definitief een einde aan de vele columns die Rob heeft geschreven voor Banger Sisters en zijn stukjes op Facebook. Iets wat we erg betreuren. Op Facebook was Rob een graag geziene gast. Voor Banger Sisters schreef hij vaak herkenbare columns die regelmatig op het randje waren, want daar hield Rob van. In zijn columns nam Rob geen blad voor de mond, maar schreef zoals hij dacht en voelde. Het is dan ook een enorm gemis dat we niet meer van Rob zijn scherpe pen kunnen genieten. Uiteraard willen wij Rob en Elly heel veel sterkte wensen met deze moeilijke strijd. We zullen Rob ontzettend gaan missen!
Gelukkig laat Rob ons iets prachtigs na; zijn boeken. Zijn eerste boek Van werkloos tot depressief beschrijft Rob hoe hij depressief werd nadat hij werkloos werd en alles wat daarbij kwam kijken. Zijn columns van Banger Sisters zijn samengebracht in maar liefst drie bundels: Vis op vrijdag, Ik hengel maar wat en Stukjes. Alle boeken van Rob zijn uitgegeven door uitgeverij aquaZZ.
Ach lieve Rob. Wat ik nu allemaal lees. Voor mij blijf je een slimme jongen die in dezelfde tijd als ik in Cadier en Keer op het seminarie zat. Een kwinkslag was jou niet vreemd. Sommige vrienden uit die tijd zijn er al niet meer. Toen jaren niets van elkaar gehoord tot dat ik colums van je las en twee boeken kocht, die je had geschreven. Ik heb er veel aan gehad. Ik adviseerde mensen met jouw ervaringsgegevens. Lekkere spitse stukjes schreef je. Ik hoop dat de komende tijd niet al te zwaar voor je is. Lief , dat je echtgenote ons heeft geschreven hoe je al die moeilijke momenten, aanvallen op je persoonlijke levensvreugde hebt doorstaan, zo goed en zo kwaad als het ging. Ik hoop dat je nog mooie momenten meemaakt, waaruit je vreugde kan putten en je echtgenote en kinderen veel sterkte en kracht om jou te steunen. Ik bid voor jou!
Wat kan het leven hard zijn…. Rob was een graag geziene gast van Sjpek mit Eier op OR6. Ik kende hem omdat ik in zijn trailer speelde. Een lieve man, met een scherpe blik vertaald in woorden. Ik wens hem, maar vooral zijn familie veel kracht en liefde toe!
Spijtig om te vernemen wat er allemaal het afgelopen jaar met Rob gebeurd is! Af en toe met hem gecorrespondeerd en zijn boeken gewonnen met speciale prijsvraag! Veel ook genoten van zijn humor en prachtige manier waarop hij veel zaken aan de kaak stelde … wens Rob en echtgenote en kinderen veel sterkte toe nu en hoop op nog mooie momenten samen.
Rob wordt zeer gemist!
Je pen ligt stil
Je woorden wachten in de boeken
Ik lees ze door een betraande bril…
Wat naar voor Rob (een begenadigd schrijver en aardige voormalige collega). En voor zijn gezin.
Sterkte…