Op maandagochtend 11 februari 2013 maakte paus Benedictus bekend dat hij zijn ambt als paus zal neerleggen. Voordat ze hem, zoals bij zijn meeste voorgangers het geval was, na zijn laatste adem-tocht tussen zes plankjes naar zijn laatste rustplaats dragen.

Afgelopen donderdag, 28 februari 2013, was het dan zover.
Nu nog wachten op de witte rook. (meer…)

“Mien waar is m’n feestneus, Mien waar is m’n neus.
Waar is m’n feestneus gebleven?”
Toon Hermans schreef het liedje in 1968. Zeker de wat oudere lezers kunnen zich dat liedje van Toon vast nog wel herinneren. Destijds een carnavalstopper! Inmiddels al 45 jaar geleden! Tjonge, wat word ik oud. Nou ja, ik kan er niet mee zitten. Blij dat ik oud word; dood ga ik toch.
(meer…)

In mijn vorige columns heb ik al een tweetal therapieën beschreven. Als eerste de psychomotorische therapie en als nummer twee de Gestalttherapie. Vandaag aandacht voor mijn derde poging om via professionele hulp van die ellende af te komen, die (inmiddels chronische) depressiviteit heet. Ik ga bij een psycholoog een cognitieve gedragstherapie volgen. In therapeutisch opzicht heb ik inmiddels ongeveer alles uit de kast gehaald wat een mens in dat opzicht kan doen. Alleen: bij mij schieten al die therapieën voor geen meter op.
(meer…)

Ook schrijvers hebben -terecht of onterecht- de naam om regelmatig behoorlijk wat alcohol te nuttigen. Kennelijk zijn ze dan, wat schrijven betreft, op hun best, zo wordt verteld. Of dat zo is? In mijn ogen is het glas altijd half vol en niet half leeg. Er zijn mensen die daar andere associaties dan optimisme en positieve gedachten bij hebben. Het zal wel. Bovendien noem ik mijzelf geen schrijver, dus dat scheelt alvast.
(meer…)

Iedere vrijdag eten we vis.
Jawel, iedere vrijdag vis. Of vissticks.
Voor kenners lijken die laatste in de verste verte niet eens op vis. Zelf ben ik bepaald niet zo’n fijn-proever en al helemaal geen maître de la cuisine. Ondanks alle goede bedoelingen om ook mijzelf eens op culinair gebied te overtreffen is mij dat nooit gelukt. Zodra de aardappels op de kookplaat staan, durf ik de keuken al niet meer uit. Ik word dan ook bloednerveus als je mij in een keuken neerplant. (meer…)

Het is bijna Kerstmis.
Wat wil ik daar eigenlijk over schrijven?
In ieder geval niet over dwarrelende sneeuwvlokjes. Zo romantisch ben ik niet. Een witte deken als een schitterende, stralende sprei over het land? Ook niet. Misschien regent het met kerst wel zoals het lang niet meer geregend heeft. Daar waag ik mij niet aan. Ik wil niet het risico lopen dat mijn column al op de dag van verschijnen achterhaald is. Ik ben ook niet zo devoot dat ik mijn inspiratie ontleen aan allerlei diepgelovige beschouwingen.
(meer…)

Een piano, toetsen, zwart en wit.
Ach, het leven bestaat natuurlijk uit meer dan alleen maar zwart en wit.
Witte toetsen worden vaak geassocieerd met vrolijkheid, blijheid. Zwart staat immers voor droefheid, rouw. Maar op een piano met alleen maar witte toetsen kun je geen vrolijke muziek maken. Het is de combinatie en harmonie daartussen die losse tonen tot muziek maken. (meer…)

Een tijdje geleden heb ik geschreven dat ik aandacht zal besteden aan de therapieën die ik heb gevolgd. Die volgde ik niet voor de lol maar omdat ik depressief werd als gevolg van mijn langdurige werkloosheid. Het ging alsmaar slechter met mijn psychische gesteldheid en dus zocht ik in overleg met mijn huisarts hulp. Vandaag nummer twee in het rijtje.
(meer…)

Het heeft Hare Majesteit vandaag behaagd.
Jawel, om mij een lintje te doen overhandigen! Daar kun je toch mee thuiskomen, nietwaar? Het is van karton, dat weer wel. Goedkoper had het Koninklijk Huis ze niet. En bovendien vooruitlopend op carnaval. Maar ja, het gaat vooral om de zeer gewaardeerde koninklijke geste.
Na mijn dood moet het trouwens, zoals gebruikelijk, weer worden ingeleverd. Het is vandaag de elfde van de elfde.
(meer…)

Het is herfst.
Van iemand die chronisch depressief is zou je dan toch zeker ook verwachten dat deze column “wintertijd” zou heten. Klinkt alvast een heel stuk droeviger. Alhoewel; ieder seizoen heeft z’n charmes. Bovendien ben ik van nature een optimist. Ik kies dus toch maar voor de wat positiever klinkende variant. Zomertijd dus. Maar de “normale” tijd is en blijft toch echt de “wintertijd”. Die term is dus volstrekt overbodig.
(meer…)